بازگشت

دعا به روش طرح درخواست


دسته ي ديگري از ادعيه ي مأثور از اهل بيت (ع)، دعاهايي است كه جنبه ي تقاضا دارد. در اين دعاها درخواست هاي گوناگوني از حضرت حق مطرح شده است. نمونه ي اين دعاها، قسمت اعظم دعاي كميل است، دعاي امام حسين (ع) در روز عرفه، دعاي امام زين العابدين (ع) در روز عرفه، دعاي ابوحمزه و دعاهاي متعددي در صحيفه ي سجاديه از جمله دعاي طلب باران، طلب رفع گرفتاري ها، دعاي مكارم الاخلاق و... است.

داعي در اين روش توحيد خود را به ظهور مي آورد. دعا كننده، با درخواست از خداوند اين واقعيت را مطرح مي كند كه تنها خدا را رازق، خالق، مالك، زمامدار، قادر و در يك كلام واجد تمام اسماي حسنا مي داند كه او را صدا كرده و درخواست خود را از محضر او طلب نموده است. اين سؤال ها، به طور غير مستقيم، اقرار به مراتب متعدد توحيد است، زيرا چنان كه قبلا گذشت، خداوند در تمام شؤون، يكتاست و ديگران تنها مي توانند مظهر شؤون حق باشند.

شاهد اين مدعا آن است كه در بسياري از دعاهاي صحيفه ي سجاديه، كه هدف از صدور آن از ناحيه ي امام (ع)، درخواست مطلبي بوده است، بخش مهمي، حتي بيش از آن چه تقاضا را عرضه مي كند، به حمد و تسبيح و توحيد حق اختصاص داده شده است. گويا آن تقاضا بهانه اي بوده است تا امام (ع) را در توحيد حق و مناجات با او غرق كند.