بازگشت

اقرار به توحيد


قسمت زيادي از ادعيه ي مأثور از ائمه ي اطهار (ع)، صرفا دعا و خواندن محبوب است، آنان در اين قسم از دعاها، خداوند را با نام هاي گوناگوني خوانده اند، زيرا خود، امر فرموده است كه: «و لله الاسماء الحسني فادعوه بها (اعراف / 180). با دقت نظر در اين

بخش از ادعيه، و با توجه به معناي صحيح «دعا» و «مدعو» واقعي، مي توان دريافت كه ائمه اطهار (ع) در تمام شؤون و اسماء خداوند به توحيد او اقرار كرده اند.

بارزترين نمونه ي اين دعاها، دعاي سحر است. كه در آن فقط خدا را مي خوانيم و هيچ درخواست يا عرض نيازي در آن نداريم. «اللهم اني اسألك ببهائك كله و كل بهائك بهي ء اللهم اني اسألك ببهائك كلها...» (18، ص: 303).

اين دعا در حقيقت اقرار به توحيد است.

متكلمان و فيلسوفان توحيد را به دو بخش نظري و عملي تقسيم كرده اند. توحيد نظري، خود بر چند قسم است: توحيد ذات، صفات و افعال. توحيد عملي نيز وجوه گوناگوني دارد: توحيد در عبادت، حمد و دعا؛ كه به جلوه هاي هر يك از اين اقسام در ادعيه مي پردازيم.