توحيد اسماي حسناي الهي اصل و محور هر دعايي است به همين جهت هر چه معرفت موحد بيشتر باشد، دعاياو از مضمون توحيدي بهتر و بيشتري برخوردار است. در روايات ائمه عليهم السلام بهترين دعا، تهليل، تحميد، تسبيح و تكبير خداي سبحان برشمرده شده و طرح درخواست قبل از حمد و تسبيح و تقديس خدا نهي شده است. پيام اين حمد و ثنا، آن است كه نبايد هيچ سهمي در هيچ مقطعي در هيچ فعلي براي غير خدا معتقد بود و اين حقيقت توحيد است (8، ج: 2، صص: 549 - 547). امام صادق (ع) فرمودند: «هر دعايي كه در ابتداي آن حمد خدا نباشد، ناقص و ابتر است و به هدف نمي رسد: نخست حمد، سپس دعا» راوي پرسيد: چه مقدار از تحميد و تمجيد كفايت مي كند؟ حضرت فرمودند: «بگو: اللهم انت الاول فليس قبلك شي ء و أنت الاخر فليس بعدك شي ء، و انت الظاهر فيس فوقك شي ء و أنت الباطن فليس دونك شي ء و أنت العزيز الحكيم» (22، ج: 2، ص: 503).

سيره ي عملي دعا كنندگان و بهره ي شهودي و حضوري آنان، تأييد ديگري بر مطلب فوق مي باشد. دعاهايي نظير مناجات شعبانيه، دعاي ابوحمزه ي ثمالي و دعاي سحر نمونه هاي عالي صادر شده از سرچشمه هاي عصمت و طهارتند كه سراسر آن نور و توحيد است و هيچ سهم و جايي براي غير خدا باقي نمي گذارند.