بازگشت

زبان دعا آرامش بخش و ترجمان روان آرام


زبان دعا ابزار و دارويي آرامش بخش است، افزون بر اين كه از افق دروني متعال و رواني آرام سخن مي گويد.

سيد الساجدين (ع) مي فرمايد: «... و اجعل لي عندك مقيلا أوي اليه مطمئنا... (دعاي 47، ص: 239) «... يا أنس كل مستوحش غريب...» (دعاي 16، ص: 80).

اساسا آن چه بر دل انسان غم و ترس مي نشاند و روان را نامتعادل و مضطرب مي سازد سايه شوم ترديد و شك است، لذا تنها با يقين و علم مي توان ترس، غم و اضطراب را از درون زدود و راه هاي ديگر موقتي يا فرسايشي اند. «... و اجعل قلبي واثقا بما عندك...» (دعاي 47، ص: 239) و چون انسان داعي در حال دعا با زباني سخن مي گويد كه مبتني بر يقين و علم است و در افق و فضاي دعا ترديد و شك راه ندارد، بر جان داعي آرامش مستولي است، لذا زبان دعا با افق دعا در يك آرامش بخشي دو سويه قرار دارد. چه زيبا سيد الساجدين (ع) در مناجات المريدين مي فرمايد: «... و في مناجتك روحي و راحتي و عندك دواء علتي و شفاء غلتي و برد لوعتي... و در مناجات تو خوشحالي و آسايش من و

در نزد تو داروي بيماري من و علاج تشنگي قلب و تسكين سوزش جان من است» (19، ج: 91، ص: 148 و 15، ص: 215).