زبان دعا علاوه بر اين كه به تنهايي خود از زيباترين واقعيات عالم انساني است ترجمان حالت زيباي روحي و معنوي انسان است كه چشم روشن را از تمام زيبايي ها منصرف و به خود مشغول مي نمايد. جالب اين كه، آن چه به عالم تكوين زيبايي مي بخشد زبان دعاي تكويني است كه سراسر موجودات پيوسته با آن سخن مي گويند و خدا را تسبيح و سجده مي كنند.

سيد الساجدين (ع) مي فرمايد: «الهي... و زين لي التفرد بمناجاتك بالليل و النهار... خدايا... دعا و مناجات در حال تنهايي در شب و روز را براي من زيبا ساز» (دعاي 47، ص: 233). يعني زيبايي آن را برايم نمايان ساز.