تاريخ دعا به پيدايش انسان و هبوط آدم (ع) بازمي گردد. احساس نياز، خواستن و ناتواني از درون و برون همواره با انسان بوده و همين احساس از اولين احساسات و ادراكات آدمي بوده است، بنابراين انسان از آغاز پناه بردن به قدرتي لايزال را براي آرامش و بقاي خود ضروري مي ديده است. از همين رو تاريخ بشريت هرگز از توجه به مبدأ عالم و دعا به درگاه او خالي نبوده است. آيات قرآني و روايات برخي دعاهاي حضرت آدم و حوا را بعد از

هبوط بيان مي كنند (12، ج 1، ص: 125). هم چنين از ساير انبياي الهي و امت هاي آنان دعاهاي فراواني در آيات و روايات نقل شده است. همين دعا و نيايش ها سرآغاز فصلي خاص در فرهنگ و حيات بشريت بوده است. (4، ج: 7).

تاريخ دعا دليل روشني است بر اين كه زبان دعا جزو لاينفك حيات انساني است، حيي اگر انسان غرق در كفر و بت پرستي باشد، باز زبان دعا در مقطعي از زندگي وي زبان به بيان مي گشايد.