شكوهمندي، كيفيتي است كه هر پديده اي به آن متصف شود سبب انفعال و تأثر انسان ملتفت مي گردد. با اين تعريف، شكوهمندي به عنوان يك ويژگي مي تواند در بسياري از پديده هاي هستي تحقق يابد. شدت و ضعف شكوهمندي بستگي به ماهيت پديده ها دارد. مثلا شكوهمندي كوه در بلندي قله سر به فلك كشيده اش و شكوهمندي دريا در گستردگي و امواج سهمگين آن است. خداوند شكوهمندترين موجود هستي مي باشد زيرا افزون بر وصف جمال و جلال مطلقش شكوه تمام پديده ها از او سرچشمه مي گيرد.

يكي از مصاديق شكوهمندي؛ «تعبير» است. مقصود از تعبير، شكل بيروني و تعين يافته ي معاني است كه در ضمير آدمي خلجان دارد، بنابراين مقصود از «تعبير» سخن ملفوظ يا مكتوب آدمي است. ابن منظور در اين باره مي نويسد: «عبر عن فلان: تكلم عنه و اللسان يعبر عما في الضمير (3، ج: 9، ص: 17).

شكوهمندي تعبير درجات گوناگون دارد. اگر سخنان افرادي كه به يك زبان تكلم مي كنند و يا سخنان يك فرد را در مواضع مختلف مورد ارزيابي قرار دهيم، خواهيم ديد كه گفتار و نوشتار آنان از جهت شكوهمندي يكسان نيست، بلكه به طور مختلف يك جدول ارزشيابي را پر مي كند.