امام عليه السلام در برخي از جمله هاي دعاهاي خود، به ثناگويي قرآن پرداخته است ولي زيباترين وصف ها در دعاي ختم قرآن (دعاي 42) وجود دارد و در واقع مي توان گفت يك دوره قرآن شناسي در آن دعا نهفته است و امام در آن زمان و با وجود خفقان حاكم كه همه به دنبال دنيا و يا علوم خارجيان بودند، همگان را متوجّه عظمت نهفته در قرآن مي نموده است و صد البتّه بر همگان خصوصاً قرآن پژوهان لازم است قرآن را آنگونه كه امام سجّاد عليه السلام معرفي مي نمايد، بشناسند.