ترسيم موضوعات
امام در برخي از موارد چنان موضوعي را ترسيم نموده اند و صحنه هاي تصوّري و تصويري از موضوع ارائه داده اند كَانَّه خود در ميان صحنه حضور دارند و با ترسيمي كه از موضوع مي نمايند ديگران را در آن صحنه حاضر مي نمايند تا قُبح و يا حُسن موضوع بيشتر معلوم گردد.
مثال اول: قبح موضوع.
«وَ كَمْ مِنْ بَاغٍ بَغَانِي بِمَكَايِدِهِ، وَ نَصَبَ لِي شَرَكَ مَصَايِدِهِ، وَ وَكَّلَ بِي تَفَقُّدَ رِعَايَتِهِ، وَ أَضْبَأَ إِلَيَّ إِضْبَاءَ السَّبُعِ لِطَرِيدَتِهِ انْتِظَارًا لِانْتِهَازِ الْفُرْصَةِ لِفَرِيسَتِهِ، وَ هُوَ يُظْهِرُ لِي بَشَاشَةَ الْمَلَقِ، وَ يَنْظُرُنِي عَلَي شِدَّةِ الْحَنَقِ». [1] .
امام آنچنان ستمگر را به تصوير مي كشند و توصيف مي نمايند كه بر همگان چهره پليدِ اين شخص نمايان مي گردد.
مثال دوم: حسن موضوع.
«اللَّهُمَّ اسْقِنَا سَقْيًا تُسِيلُ مِنْهُ الظِّرَابَ، وَ تَمْلَأُ مِنْهُ الْجِبَابَ، وَ تُفَجِّرُ بِهِ الْأَنْهَارَ، وَ تُنْبِتُ بِهِ الْأَشْجَارَ، وَ تُرْخِصُ بِهِ الْأَسْعَارَ فِي جَمِيعِ الْأَمْصَارِ، وَ تَنْعَشُ بِهِ الْبَهَائِمَ وَ الْخَلْقَ، وَ تُكْمِلُ لَنَا بِهِ طَيِّبَاتِ الرِّزْقِ، و تُنْبِتُ لَنَا بِهِ الزَّرْعَ، وَ تُدِرُّ بِهِ الضَّرْعَ، وَ تَزِيدُنَا بِهِ قُوَّةً إِلَي قُوَّتِنَا». [2] .
در اين جمله ها امام باران پرخير و بركت را چنان وصف مي نمايند كه خواننده خود را زير رگبار باراني اين چنين مي پندارد.
پاورقي
[1] «و چه بسيار ستمگري كه با نيرنگ هايش به من ستم كرد و دام هاي شكاري اش را برايم گسترد و مراقبت و جستجويش را بر من گماشت و همانند در كمين نشستن درنده اي براي شكارش، با چشم به راهي براي غنيمت دانستن وقت مناسبي براي شكار، در كمين من نشست. در حالي كه چاپلوسانه برايم خوش رويي مي كرد، و با خشم سخت به من مي نگريست». (دعاي 49، بند 7).
[2] «خداوندا ما را با باراني كه از آن تپه ها را جاري گرداني و چاه ها را از آن پر كني و رودخانه ها را با آن روان سازي و درخت ها را به وسيله آن بروياني و با آن قيمت ها را -در همه شهرهاي بزرگ- ارزان كني و چهارپايان و ساير آفريدگان را به وسيله آن سرِ پا بداري و روزي هاي پاكيزه را با آن برايمان كامل گرداني و كشت ها را به وسيله اش برايمان بروياني و پستان حيوان را با آن پر (شير) سازي و به وسيله آن نيرويي بر نيروي ما بيفزايي، سيراب نما». (دعاي 19، بند 5).