عنوان دعا چنين است:

و كان من دعائه عليه السلام في التذلل لله عز و جل، از دعاهاي امام (ع) در خضوع و فروتني براي خداي توانا و بزرگ است.

محتواي دعا

امام (ع) در ابتداي دعا به ما مي آموزد كه چگونه با خداوند راز و نياز كرده و در جهت اصلاح نارسائيهاي خود از او ياري بجوييم و لذا مي فرمايد:

رب افحمتني ذنوبي، و انقطعت مقالتي، فلا حجه لي، فانا الاسير ببليتي، المرتهن بعملي، المتردد في خطيئتي، المتحير عن قصدي، المنقطع بي. اي خداي من گناهانم مرا (از شرمندگي) ملزم به سكوت كرده و گفتگويم را با (حضرتت) منقطع ساخته (از كثرت گناه ديگر شرم دارم كه با تو عرض حالي كنم و حاجتي طلبم) پس اگر به هيچ دليلي متمسك نتوانم شد، اين منم كه به بليه (و اعمال بد شرم آور) خود اسير و به افعال (زشت) خويش گرفتارم، در مابين كارهاي خطايم مي روم و برمي گردم، از مقصد خود به راه حيرت افتاده ام و از طريق خويش بازمانده ام.

و در فراز ديگر مي فرمايد: سبحانك! اي جراه اجترات عليك، و اي تغرير غررت بنفسي؟!



[ صفحه 203]



منزه و پاكي! (شگفتا) به كدام جرات و كدام غرور و اعتماد به نفس به مخالفت فرمان حضرتت اقدام كردم؟

و سپس به ما مي آموزد كه در پيشگاه خداوند سبحان سر تعظيم فروآوريم، چهره بر خاك بسائيم و اينگونه عرض كنيم:

مولاي ارحم كبوتي لحر وجهي و زله قدمي، مولاي من به حال من كه برو افتادم و به لغزش قدم (به غم و حسرت) گرفتارم ترحم فرما.

مولاي و ارحمني اذا انقطع من الدنيا اثري، و امحي من المخلوقين ذكري، و كنت من المنسيين كمن قد نسي، اي مولاي من هنگامي كه اثرم به كلي از دنيا بريده شد و نامم از زبان خلق محو گرديد و من به كلي از فراموش شدگان شدم مانند همه ي فراموش شدگان عالم در آن هنگام به حالم رحم فرما.

و در ادامه مي فرمايد:

مولاي ارحمني في حشري و نشري، و اجعل في ذلك اليوم مع اوليائك موقفي، و في احبائك مصدري، و في جوارك مسكني يا رب العالمين، اي مولاي من در روز سخت حشر و نشر (عرصه ي قيامت) بر من ترحم كن و در آن روز (پر وحشت و حيرت) مرا با ياران و دوستانت همنشين گردان و در محفل محبان و عاشقانت جايگزين فرما و در جوار رحمتت، منزل كرامت كن اي آفريننده ي عالميان.



[ صفحه 204]