عنوان دعا چنين است:

و كان من دعائه عليه السلام في الرهبه، از دعاهاي امام (ع) در ترس (از خداي تعالي) است.

محتواي دعا

امام (ع) در آغاز دعا با اشاره به خلقت و آفرينش و تربيت و تغذيه ي انسان به وسيله ي خداوند مي فرمايد:

اللهم انك خلقتني سويا، و ربيتني صغيرا، و رزقتني مكفيا، خداوندا تو مرا درست اندام آفريدي، و از كودكي به رشد و كمال پرورش دادي، و به حد كافي رزق عطايم كردي.

آنگاه پس از نكوهش نااميدي از رحمت خداوند با استناد به قرآن مجيد در فراز ديگري از دعا مي فرمايد:

فاسالك- اللهم- بالمخزون من اسمائك، و بما وارته الحجب من بهائك، الا رحمت هذه النفس الجزوعه، پس از تو درخواست مي نمايم- بار خدايا- قسم به نامهاي پنهان شده ات، و به جمال و نيكوئيت كه پرده ها آن را پوشيده است به اينكه رحم و مهرباني كني به اين نفس ناشكيبا، هذه الرمه الهلوعه، التي لا تستطيع حر شمسك، فكيف تستطيع حر نارك؟!

اين استخوان ضعيف كه تاب گرمي آفتابت را ندارد پس چگونه گرمي آتش (دوزخ) تو را تحمل مي كند؟!

و التي لا تستطيع صوت رعدك، فكيف تستطيع صوت غضبك؟! و



[ صفحه 197]



توان تحمل (و شنيدن) آواز رعد و غرش ابر تو را ندارد پس چگونه (تحمل سختي) بانگ خشم و غضبت را دارد؟!



[ صفحه 198]