عنوان دعا چنين است:

و كان من دعائه عليه السلام اذا نظر الي السحاب و البرق و سمع صوت الرعد. از دعاهاي امام (ع) است هنگامي كه به ابر و برق آسمان نگاه مي كرد، و غرش رعد را مي شنيد.

محتواي دعا

پديده هاي طبيعي، نشانه هاي عظمت خداوند هستند و قرآن مجيد همواره انسانها را به دقت و توجه به آنها دعوت مي كند. و تفكر و انديشه كردن در آسمانها و زمين را سفارش مي كند. امام (ع) در اين دعا توجه به دو پديده ي الهي را به ما مي آموزد. دو پديده كه معمولا نويد رشد و نمو و خرمي و آباداني براي انسانها هستند. و گاهي (بر اثر بي توجهي انسانها) خرابي و نابودي به دنبال دارد.

در اين باره مي فرمايد:

اللهم ان هذين آيتان من آياتك، و هذين عونان من اعوانك، يبتدران طاعتك برحمه نافعه او نقمه ضاره، بار خدايا اين برق و رعد دو نشانه از نشانه هاي تو و دو خدمتگزار تو هستند كه در فرمانبري از تو به رساندن رحمت سوددهنده يا عذاب زيانبار مي شتابند.

آنگاه در رابطه با باران و تاثيرات آن درخواستهايي را از خداوند مي نمايد كه عبارتند از:

1- فلا تمطرنا بهما مطر السوء، به سبب آن دو (رعد و برق) باران



[ صفحه 157]



زيانبار بر ما مباران.

2- و لا تلبسنا بهما لباس البلاء، و رخت بلا و گرفتاري بر ما مپوشان (ما را به تنگي در زندگي گرفتار مكن).

3- و انزل علينا نفع هذه السحائب و بركتها، و سود اين ابرها و بركت آنها را بر ما فرو فرست.

4- و لا ترسل علي معايشنا عاهه، و به آنچه زندگاني ما به آنها وابسته است آفتي مفرست.

5- الهم اذهب محل بلادنا بسقياك، خدايا خشكي (زمينهاي) شهرهاي ما را به آب دادن (باران فرستادن) خود زايل گردان.

سپس به پاره اي از تاثيرات روحي و رواني باران و تامين رزق و روزي اشاره كرده مي فرمايد:

1- و اخرج وحر صدورنا برزقك، و انديشه ي بد دلهايمان را با روزي دادن خود بيرون نما.

2- و لا تشغلنا عنك بغيرك، و ما را از غير خودت به ديگري مشغول و سرگرم مكن.

مهيا نبودن اسباب رزق و روزي انسان و تشويش و نگراني جهت تامين مايحتاج، فكر انسان را به خود مشغول مي دارد و امام چهارم عليه السلام به ما مي آموزد تا از خداوند بخواهيم تشويش و نگراني تامين معيشت را از ما دور گرداند.



[ صفحه 158]