توسل، لازمه ي تقوا است. خداي تعالي مي فرمايد:

يا ايها الذين آمنوا اتقوا الله و ابتغوا اليه الوسيلة. (مائده، 35).

توسل، يعني «وسيله» جستن به بارگاه عظمت الهي. انساني كه در حضيض ضعف و عجز و فقر به سر مي برد، براي باريابي به اوج قوت و غنا، بايد وسيله اي بجويد. اين وسيله را، فقط خداوند حكيم به فضل و لطف خود، معين مي كند. و بنده ي جاهل را نرسد كه از جانب خود، وسيله اي براي تقرب به خدا قرار دهد. سخن در اينجا همان است كه در باب شفاعت گفته شد.

از اين رو، امام سجاد عليه السلام در جمله اي به تبيين آيه ي شريفه مي پردازد: «صل علي اطائب اهل بيته الذين... جعلتهم الوسيلة اليك» (دعاي 47).

ما، راهي براي تعيين وسيله به درگاه خدا نداريم. همان گونه كه راهي به احاطه بر خدا نداريم. پس بايد به كساني روي آوريم كه خداوند، به عنوان «وسيله به سوي خود» شناسانده و قرار داده است. و اين افراد به تصريح امام سجاد عليه السلام، همان اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم هستند.

امام سجاد عليه السلام در اواخر دعاي 49، به وسيله ي مقام عظيم پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم و امام اميرالمؤمنين عليه السلام به درگاه الهي تقرب مي جويد:

اللهم فاني اتقرب اليك بالمحمدية الرفيعة و العلوية البيضاء، و أتوجه اليك بها ان تعيذني من شر كذا و كذا.

جايي كه امام معصوم و حجت خدا عليه السلام، خود، به صاحب مقام نبوت و ولايت توسل و تقرب مي جويد، بر پيروان امام سجاد عليه السلام است كه اين باب نجات را از دست ننهند.

بديهي است كه اين حقيقت، منافاتي با حقايق ديگر ندارد، از اين قبيل كه امام سجاد عليه السلام، عقيده به توحيد را وسيله خود به درگاه خدا بداند (دعاي 49)يا قرآن را (دعاي 42)، چرا كه اين ها، همه يك نورند و بيانگر يك حقيقت واحد، به زبان هاي مختلف.