بر اساس توضيحاتي كه بيان شد، براي انسان هيچ نقطه ي اميدي جز رحمت الهي وجود ندارد، خدايي كه «عفوش، بيشتر از عذابش و رضاي او فراوان تر از خشم اوست» (دعاي 12) ، خدايي كه: «رحمتش پيشاپيش غضبش قرار دارد و عطايش بيشتر از منع اوست، و آفريدگان همه در گستره ي وسع اويند» (دعاي 16) ، خدايي كه: «كوچكترين علم خيري را كه برايش انجام شود، سپاس مي گزارد، و پاداش بزرگ مي دهد. و به هر كس كه به سوي او گامي فرا پيش نهد، بسيار نزديك مي شود، و كساني را كه از درگاه او مي گريزند، به سوي خود مي خواند، كار نيك را به ثمر مي نشاند و رشد مي دهد و كار بد بندگان را ناديده مي گيرد و از آن در مي گذرد» (دعاي 46).

آري، چنين تكيه گاهي را سزاوار است كه انسان بدان تكيه كند وبه آن اميد بندد.