در اين زمينه، كلام ابن ادريس (م 598 ه) ما را بس است كه در مقدمه شرح صحيفه مي گويد: «صحيفه سجاديه، بزرگترين شفا بخشي است كه اهل تعبد براي درمان خود از آن كمك مي گيرند.» [1] اين سخن، شهرت صحيفه و اهتمام علما بدان را در آن زمان مي نماياند.

ميرداماد (م 1041 ه) مي گويد: «صحيفه كريمه ي سجاديه مسمي به انجيل اهل بيت و زبور آل رسول، به تواتر نقل شده است، مانند ساير كتابهايي كه نسبت آنها به مصنفاتشان متواتر است. در اين ميان، ذكر اسناد فقط براي بيان طريق نقل حديث و اجازه ي روايت آن است كه اين قضيه در بين مشايخ اجازات سنت، جريان دارد.» [2] .

سيد علي خان مدني شارح صحيفه سجاديه (م 1120 ه) مي نويسد: «انتساب صحيفه شريفه به امام سجاد عليه السلام آنچنان مستفيض است كه تا سر حد تواتر مي رسد.» [3] .

اهتمام و عنايت طبقات مختلف علماي اماميه در همه ي اعصار به نقل و روايت صحيفه سجاديه، همچنين ذكر آن در اجازات عالمان و درج نام و شروح مختلف آن در فهرستهاي شيخ نجاشي (م 450 ه) [4] ، شيخ الطائفه طوسي (م 460 ه) [5] و ابن شهر آشوب سروي مازندراني (م 588 ه) جاي كمترين ترديدي در صحت انتساب اين اثر به امام سجاد عليه السلام باقي نمي گذارد. [6] .

همه ي اين موارد، انتساب قطعي و يقيني اين اثر به امام سجاد عليه السلام و شهرت آن در بلاد اسلامي را نشان مي دهد.

علاوه بر آن، كثرت و فراواني نسخه هاي قديمي موجود است از صحيفه - چنانكه به برخي از آنها اشاره خواهد شد - خود دليل ديگري بر اين مطلب است، به گونه اي كه چنين كثرتي در نسخه هاي كتابهاي ديگر كمتر ديده مي شود.

فراواني نسخه هاي صحيفه بطور مطلق و در همه ي قرون، محققان را از استقصاي همه آنها - ولو به اشاره و اجمال ناتوان مي سازد. كافي است بدانيم دشمنان و مغرضان - كه براي تشكيك در بسياري از آثار ائمه عليهم السلام مي كوشند - در برابر صحيفه سجاديه به تواضع سر فرود آورده اند.