عنوان دعا چنين است:

و كان من دعائه عليه السلام في اللجا الي الله تعالي، از دعاهاي امام (ع) در پناه بردن به خداي تعالي است.

محتواي دعا

امام سجاد (ع) اراده ي خداوند را حاكم بر همه چيز معرفي مي كند، لذا در فراز اول دعا مي فرمايد:

اللهم ان تشاتعف عنا فبفضلك، و ان تشاتعذبنا فبعدلك، خدايا اگر بخواهي ما را عفو كني از فضل و احسان تو است (نه شايستگي ما) و اگر بخواهي ما را به كيفر برساني از عدل و دادگري تو است (نه ستم بر ما)

سپس از خداوند جل جلاله بخشش او را درخواست مي كند و مي فرمايد:

يا غني الاغنياء، ها نحن عبادك بين يديك و انا افقر الفقراء اليك، فاجبر فاقتنا بوسعك، اي بي نياز بي نيازان، اينك ما بندگان تو و در اختيار توايم، و من نيازمندترين نيازمندان به تو هستم، پس به بي نيازي و عطاي خود نيازمندي ما را برطرف فرما.

و در فراز ديگر دعاء مي فرمايد:

و الي اين مذهبنا عن بابك، و از درگاه تو به كجا برويم؟ (جز تو كسي و جز درگاهت پناهي نداريم).

امام سجاد (ع)، ايستاده بر قله ي عرفان، درس پرستش حقيقي و



[ صفحه 70]



نيايش خالصانه و خاضعانه را در زيباترين عبارات و كلمات بيان مي كند. در حقيقت اين دعا چگونه پناه بردن به خدا را آموزش مي دهد. و آنگاه كه انسان همه ي درها را بسته مي بيند، تنها يك در هميشه به روي او گشوده است و آن درگاه خداوند كريم است، درگاهي كه هيچكس از آن محروم بازنمي گردد. و امام (ع) راه بهره بردن از اين نعمت بزرگ را مي آموزد، تا بدين وسيله روحهاي تشنه را از قطرات حياتبخش دعا و پرستش سيراب كرده و دريچه اي نو بر آنها گشوده، و نهال اميد و آرامش را در دلهاي آنان بكارد.

آنچه امام سجاد عليه السلام در اين دعا و دعاهاي ديگر صحيفه در مقام نيايش و پرستش خداوند جل جلاله بيان مي كند، برگرفته از معرفت و شناخت و عشق و محبت ايشان به خداوند است. گويي كلمات و واژه ها پاره هايي از وجود نوراني اوست كه به پيشگاه اقدس الهي عرضه مي شود، و زيباترين و ژرفترين و متعالي ترين ارتباط انسان كامل را با خداوند و معبود خويش نشان مي دهد. زيرا عبادت امام معصوم عليه السلام، امام عبادتها و نيايش ايشان امام نيايش هاست، و هيچ انساني نمي تواند بر قله ي رفيع معرفت و عشق و محبت امام معصوم عليه السلام نسبت به خداوند دست پيدا كند. و آنچه ما مي توانيم از بيانات و كلمات و عبارات نوراني ائمه ي معصومين (ع) و فرازهاي ادعيه ي صحيفه ي سجاديه كسب كنيم، به قدر توان و استعداد و قابليت خود، تنها قطره اي، ذره اي و نمي از اين اقيانوس مواج معرفت الهي است. و اين قطره نيز اگر نصيب گردد همه ي ما را بس.



[ صفحه 71]