عنوان دعا چنين است:

و كان من دعائه عليه السلام، اذا عرضت له مهمه او نزلت به ملمه و عند الكرب، از دعاهاي امام (ع) است هرگاه كار دشوار و دل آزاري به او روي مي آورد و يا پيشامد سختي رخ مي داد و به هنگام غم و اندوه مي خواند.

محتواي دعا

انسان در زندگي فردي و اجتماعي همواره ممكن است با مشكلات و سختيهايي روبرو شود. زيرا حوادث و گرفتاريها و ناملايمات همانند تيرهايي هستند كه به سوي انسانها روان مي شوند و او ناگزير است با آنها برخوردي شايسته و صحيح داشته باشد. و آن مشكلات و غم و اندوه و سختي را وسيله اي براي رشد و كمال خويش تبديل نمايد.

امام علي (ع) مي فرمايد: هرگاه ترس و بيم (از بلاء) سخت شد پس پناهگاه (انسان) به سوي خدا رفتن است. و از امام موسي بن جعفر (ع) نقل است كه فرمود: بلا و آفتي نيست كه به بنده ي مومن روآورد و خداوند توفيق دعا را به او بدهد، جز آنكه بلا به زودي از بين برود.

انسان اگر در مشكلات و سختيها به خدا روي آورد، و خودش را به خدا بسپارد، و با استعانت و نيرو گرفتن از ذات الهي به مصاف آنها



[ صفحه 61]



برود، گذشته از اينكه پيشامدها و غم و اندوه را از خود دور مي گرداند، رشد روحي و معنوي پيدا كرده و از سختيها پيروز بيرون مي آيد.

امام (ع) برخورد با مشكلات و سختيها را به ما آموزش مي دهد. و اينكه در آن شرايط از خداوند چه بخواهيم و چگونه درخواست خود را بيان كنيم.

دعا هفتم اينگونه آغاز مي شود:

يا من تحل به عقد المكاره، اي آنكه گره هاي ناگوارائيها به وسيله ي او بازمي گردد.

و از آنجا كه تمامي گرفتاريها در محدوده دنيايي به وقوع مي پيوندد، و سررشته ي همه ي اسبابها و علتها و رويدادهاي آن در يد قدرت مطلقه خداوند است ، لذا امام (ع) به ما تعليم مي دهد كه حل مشكلات را تنها از خدا بخواهيم. و در قالب مدح و ثناي الهي، به ما درس خداشناسي داده و مي فرمايد:

ذلت لقدرتك الصعاب، كارهاي دشوار به قدرت و توانائي تو آسان شده است.

سپس وضعيت و موقعيت خويش را در پيشگاه خداوند بيان مي كند و مي فرمايد: و قد نزل بي يا رب ما قد تكادني ثقله، و خدايا بر من (از بلا و گرفتاري) چيزي فرود آمده كه سنگيني آن بر من دشوار است. و آنگاه در ادامه مي فرمايد: و بقدرتك اوردته علي، و خدايا تو به قدرت خود آن را بر من رسانيده اي.

زيرا همه چيز در دست خداست. حتي يك قطره ي باران بي اذن



[ صفحه 62]



خداوند اجازه ندارد از آسمان فرود آيد.

سپس در فراز ديگر با اشاره به اينكه تنها خداست كه مي تواند مشكلات و سختيها را از انسان دور كند مي فرمايد:

فلا مصدر لما اوردت، و لا صارف لما وجهت، (خدايا) پس براي آنچه به من رسانده اي برگرداننده و براي آنچه متوجه (من) ساخته اي دفع كننده اي نيست...،

امام (ع) به ما آموزش مي دهد كه اگر مشكلات و سختيها به شما رو مي آورد، به يقين بدانيد كه خداوند رفع كننده آنهاست، پس به سوي خدا برويد، و براي رهايي از آنها خود را به پناهگاه الهي نزديك كنيد.

آنگاه درخواست خود را از خداوند اينگونه بيان مي فرمايد:

و افتح لي يا رب باب الفرج بطولك، خدايا در آسايش را به فضل خود به روي من باز كن.

و از آنجا كه مشكلات و سختيها ممكن است سبب شوند كه انسان از پرداختن به انجام وظائف خود نسبت به مكتب دور بماند، امام (ع) با توجه به اين نكته مي فرمايد: و لا تشغلني بالاهتمام عن تعاهد فروضك، و استعمال سنتك، (خدايا) مرا به سبب غم و اندوه از رعايت و حفظ واجبات و به كار بستن سنت خود بازمدار.



[ صفحه 63]