از جمله راهبردهاي سياسي امام زين العابدين(ع) در عصر خفقان امويان، زنده نگه داشتن ياد و خاطره شهيدان كربلا كه در واقع زنده نگهداشتن فرهنگ شهادت و ايثار بوده، مي باشد. در مناقب ابن شهر آشوب از امام صادق(ع) آمده است كه علي بن الحسين(ع) مدَّت بيست سال براي پدرش مي گريست و همين كه براي او سفره غذا مي آوردند و آب و نان را مي ديد، بي اختيار اشك از چشمانش سرازير مي گشت، تا آنجا كه روزي يكي از غلامان امام، آن حضرت را از اين عمل، باز داشت و عرض كرد: مي ترسم از شدت اندوه جان سپاري!. امام زين العابدين(ع) در پاسخ او فرمود: من اندوه خود را به درگاه خداوند مي برم. غم مرا جز او نمي داند و من به او پناه مي برم و آنچه من مي دانم شما نمي دانيد. سپس فرمود: من هر وقت قتلگاه فرزندان فاطمه را به ياد مي آورم، بغض گلويم را مي گيرد و نمي توانم خودداري كنم.