بي شك سخنان بيدارگرانه امام سجاد(ع) و حضرت زينب(س) در عصر اسارت، وجدان هاي خفته امت اسلام را بيدار ساخت و انگيزه هاي انتقام خواهي و خونخواهي از شهيدان كربلا را در نهاد آنان بارور ساخت تا قيام هاي خون خواهان كوفي در قالب جنبش توابين و سپس قيام مختار شكل گرفت. هر چند با توجه به شرايط حساس و بحراني و خفقان شگفت آن عصر، امام سجاد(ع) در هنگام ظهور آن نهضت ها بيان صريحي نداشت ولي نقش سخنراني هاي امام در كوفه و شام و موضع گيري هاي پنهاني امام(ع) را نبايد ناديده گرفت.



موضع گيري هاي قاطع و پر صلابت امام سجاد (عليه السلام) در برابر هشام بن عبدالملك (دهمين خليفه اموي) و عظمت روز افزون امام عليه السلام در ميان مردم، به ويژه در ميان مردم حجاز موجب شد كه هشام به قتل امام سجاد (عليه السلام) كمر بست، برادر او وليد بن عبدالملك، به دستور او آن حضرت را مسموم كرده و به شهادت رساند. آن بزرگوار به جرم دفاع از حيثيت اسلام، و مبارزه با طاغوت هاي اموي و مرواني، شهد شهادت نوشيد، چند روز در بستر شهادت آرميده بود، معالجات سودي نبخشيد، او در لحظه آخر عمر همان وصيت پدرش را بازگو كرد و فرمود: هنگامي كه پدرم امام حسين (عليه السلام) شهيد شد، ساعتي قبل مرا به سينه اش چسبانيد و فرمود:



«يا بني اياك و ظلم من لايجد عليك ناصرا الا الله؛ اي پسر جانم! بپرهيز از ستم كردن بر كسي كه ياوري براي انتقام تو، جز خدا ندارد.» نيز به پسرش امام باقر (عليه السلام) فرمود: پسرم! تو را به همان سخن وصيت مي كنم كه پدرم هنگام شهادت مرا به آن وصيت كرد:



«يا بني اصبر علي الحق و ان كان مرا اي پسر جان! در راه حق صبور و مقاوم باش گرچه تلخ و رنج آور باشد.»



به اين ترتيب آن امام همام بعد از نهضت عظيم امام حسين (عليه السلام) پس از حدود 35 سال مبارزه به صورت هاي گوناگون، در 57 سالگي به لقاءالله پيوست، و با خون سرخ خود پاي نهضت خونين پدرش را امضاء كرد. مرقد مطهرش در قبرستان بقيع قرار دارد.



آن امام بزرگوار در فرازي ازصحيفه سجاديه كه از گنجينه هاي بزرگ معارف و عرفان است و از او به يادگار مانده، به درگاه خدا چنين عرض مي كند:



«خدايا! به من دست و نيرويي ده تا بتوانم بر كساني كه به من ستم مي كنند پيروز شوم، و زباني عنايت فرما تا در مقام احتجاج و استدلال بر مخالف چيره شوم، و انديشه اي ده تا نيرنگ فكري دشمن را درهم شكنم، و دست ستمگران را از تعدي و تجاوز كوتاه سازم.»