از امام باقر عليه السلام نقل شده است که امام علي بن الحسين عليهماالسلام در شبانه روز هزار رکعت نماز مي‌خواند، همانند اميرمومنان عليه السلام که پانصد نخله خرما داشت و در کنار هر کدام از آنها دو رکعت نماز مي‌خواند. امام زين‌العابدين عليه السلام آنگاه که براي نماز مي‌ايستاد رنگ به رنگ مي‌شد و در نماز همانند برده‌اي ذليل در برابر پادشاهي بزرگ مي‌ايستاد، اعضايش از خشيت خداي متعال مي‌لرزيد، نمازش همانند نماز کسي بود که آخرين نماز خود را مي‌‌خواند و مي‌داند که ديگر موفق به اقامه نماز نخواهد شد.



روزي در بين نماز، عبا از يکي از شانه‌هايش افتاد، حضرت اعتنا نکرد تا از نماز فارغ شد. يکي از اصحاب سبب را پرسيد، فرمود: واي بر تو! آيا مي‌داني در برابر چه کسي ايستاده بودم؟ از نمازِ هر کس به همان مقدار پذيرفته مي‌شود که قلبش متوجه خدايش باشد، آن مرد عرض کرد: پس ما هلاک شديم (زيرا نمازمان چنين نيست) !



حضرت فرمود: خداوند کاستي‌هاي نماز را با نوافل جبران مي‌کند (يعني اگر مي‌خواهيد نمازهاتان ناقص نباشد براي جبران کاستي‌ها، نافله بخوانيد.) (1)



الصّلاةُ قُربانُ کُلِّ تَقِيٍّ.(2)



نماز نزديک کننده هر فرد پرهيزگاري (به خداوند) است.

امام رضا عليه السلام