شخصي به حضور امام سجاد (ع) آمد، و نسبت به آن حضرت جسارت كرده و سخنان درشت و ناسزا گفت . امام سجاد (ع) سكوت كرد، و هيچ سخني به او نگفت ، او رفت (با توجه به اينكه آن شخص در يك جريان شخصي نسبت به امام ناراحت شده بود، و مربوط به كيان دين نبود). امام به همراهانش فرمود: شنيديد كه اين مرد، با من چگونه برخورد كرد؟ اينك دوست دارم ، با من نزد او برويم تا بنگريد جواب او را چگونه خواهم داد؟. همراهان با امام حركت كردند، شنيدند كه آن حضرت در مسير راه ، مكرر اين آيه را مي خواند: والكاظمين الغيظ: از ويژگي هاي پرهيزكاران اين است كه ، خشم خود را فرو مي برند (آل عمران - 134). همراهان دريافتند كه امام با او برخورد شديد نخواهد كرد.

وقتي امام سجاد (ع) به در خانه او رسيد، او را صدا زد، او از خانه بيرون آمد، در حالي كه تصور مي كرد با برخورد شديد امام ، روبرو خواهد شد، برخلاف انتظار شنيدند امام (ع) به او فرمود: برادرم ! اگر آنچه به من گفتي ، در من وجود دارد، از درگاه خدا، طلب آمرزش مي كنم ، و اگر در من وجود ندارد، از خدا مي خواهم كه تو را بيامرزد. آن مرد بين دو چشم امام را بوسيد و عرض كرد: آنچه گفتم در وجود تو نيست بلكه من به آن سزاوارترم.