پس از نهضت امام حسين و حادثه عاشورا و بازگشت اسراي کاروان به مدينه، مردم مدينه دست به يک انقلاب عمومي عليه سلطه اموي زدند و شهر را تسخير کردند. با توجه به اين انقلاب و شورش هاي اجتماعي، ناامني زيادي در جامعه ايجاد شد و بسياري از مردم همسران و فرزندان خود را به خانه امام سجاد عليه السلام فرستادند و امام نيز آنان را پناه داد.



« ابن اعرابي » نقل کرده است:

در زماني که سپاه يزيد به سوي مدينه راه افتاد تا به جان و مال و ناموس اهل مدينه تجاوز کند، حضرت علي بن الحسين عليه السلام چهارصد نفر را در ميان خانه و خاندانش پناه داد و تا زمان بازگشت سپاه و خروج آنان از مدينه از اين چهار صد نفر پذيرايي کرد.

مهمان نوازي امام به گونه اي بود که برخي از پناهندگان مي گفتند:« ما چنين آسايشي را که در خانه علي بن الحسين عليه السلام ديديم، در خانه پدرمان هم نديده ايم!»



در بين اين پناهندگان، همسر مروان نيز حضور داشت. (در جرياني که به اخراج هزار نفر از بني اميه منجر شد، مروان براي همسر خود که دختر عثمان بود، ابتدا نزد عبدالله بن عمر در خواست پناهندگي کرد ولي او نپذيرفت. آن گاه خدمت حضرت زين العابدين آمد و از او درخواست کرد. امام نيز پذيرفت.)

اين رفتار امام با فردي که پرونده سياهي از دشمني و عناد و هتاکي و مبارزه با خاندان اهل بيت دارد، نشانه کمال مروّت و بزرگي و رحمت و عطوفت اين ولّي خداست. آري، درياي رحمت امامت است که حتي استمداد اين فرد را هم بي پاسخ نمي گذارد.