زبان دعا هنگامي در انسان به بيان و سخن مي نشيند كه داعي فقط خداوند را بخواند و وجه فقر جودي خود را فقط برابر وجه غناي پروردگار قرار دهد و به هيچ رو نظر به اسباب و وسايلي كه به وهم و پندار عليت، سببيت يا مؤثريت براي آنها ثابت كرده ايم نداشته باشد. در حقيقت وقتي زبان دعا در افق عليت محض نظام ربوبي جاري شود و داعي و دعا حقيقي باشد نه مجازي، اخلاص قهرا رخ مي نمايد، بنابراين آن كه در حين دعا اخلاص ندارد و به ريا نشسته و يا به غير خدا نظر دوخته به مجاز به دعا نشسته است و خداوند وعده اجابت قطعي دعاي داعي به معني حقيقي داده است و نه دعاي مجازي. امام صادق (ع) در جواب عده اي كه خدمت ايشان عرضه داشتند كه چرا دعايمان مستجاب نمي شود؟ فرمود: «لأنكم تدعون من لا تعرفون و تسألون ما لا تفهمون» (14، ج: 1، ص: 204).

سيد الساجدين (ع) از اين حقيقت چنين سخن مي گويد: «اللهم اني أخلصت بانقطاعي اليك و اقبلت بكلي عليك و صرفت وجهي عمن يحتاج الي رفدك.. بار خدايا، با گسستن

از ديگران خالصانه به تو پيوستم و با تمام وجودم به تو روي آوردم و از كسي كه محتاج بخشش توست روي برگرفتم...» (دعاي 28، ص: 137).