ترجمه: و تو در كتاب حكيم فرمودهاى كه توبه بندگان را مىپذيرى و از بديها درمىگذرى و تائبان را دوست دارى، پس چنانكه وعده فرمودى توبه مرا بپذير و چنانكه نويد دادى از بديهاى من درگذر و دوستى تو مطابق پيمان تو شامل من گردد
شرح:
يا رب، هذا عقلى التائب و روحى التائبه، و هذه حياتى كلها فى توبه خاضعه اليك، فتقبل هذه التوبه بقبول حسن، فهى كل دعائى و كل توجهى و قصدى اليك، فانك وعدت عبادك بذلك، و ضمنت لهم العفو عن السيئات، و شرطت لهم محبتك، فقد انزلت فى كتابك فى قولك تباركت و تعاليت: (و هو الذى يقبل التوبه عن عباده و يعفو عن السيئات و يعلم ما تفعلون) (الشورى: 25).
و فى قولك: (ان الله يحب التوابين و يحب المتطهرين) (البقره: 222).
و ها انا ذا ابتهل اليك ان تتقبل توبتى كما وعدت، و انت الذى لا يخلف وعده، و ان تعفو عن سيئاتى كما ضمنت، و انت الصادق فى ضمانك، و ان تمنحنى محبتك كما شرطت ذلك على نفسك، و انت الذى علم عباده الوفاء بالشرط لانه يمثل القيمه الكبرى، فكيف لا يثق عبادك بما اشترطته على ذاتك المقدسه.
احاديث مرتبط:
توبهكننده و خداوند.
قال رسولالله صلى الله عليه و آله: التائب من الذنب كمن لا ذنب له. (توبهكنندهى از گناه، همچون كسى است كه گناهى بر او نيست.) بحارالانوار، ج 93، ص 281
خداوند و توبهكنندگان.
قال الباقر عليهالسلام: ان من احب عبادالله الى الله المحسن التواب. (همانا محبوبترين بندگان خدا نزد خدا نيكوكار تواب است.) بحارالانوار، ج 6، ص 38
قال اميرالمؤمنين عليهالسلام: توبوا الى الله عز و جل و ادخلوا فى محبته، فان الله يحب التوابين و يحب المتطهرين، و المومن تواب. (به خداوند بازگشت كنيد، و در عشق و محبتش وارد شويد، همانا خداوند تائبان و پاكيزگان را دوست دارد، و مومن تائب است.) بحارالانوار، ج 6، ص 21
توبه از بين برنده گناهان.
قال رسولالله صلى الله عليه و آله: التوبه تجب ما قبلها. (توبه گناهان قبل از خودش را از بين مىبرد.) بحارالانوار، ج 21، ص 115
توبه، توبهكنندگان.
قال اميرالمؤمنين عليهالسلام: التوبه تطهر القلوب، و تغسل الذنوب. (توبه دلها را پاك مىكند و گناهان را مىشويد.) غررالحكم: ص 195
خداوند دوستدار گنهكاران تواب.
قال الصادق عليهالسلام: ان الله يحب من عباده المفتن التواب.
الكافى، ج 2، ص 432، ح 4
خداوند دوستدار آنانكه توبه نصوح كنند.
فى الحديث عن ابىعبدالله عليهالسلام: اذا تاب العبد توبه نصوحا احبه الله فستر عليه فى الدنيا و الاخره.
الكافى، ج 2، ص 431-430، ح 1
آيات مرتبط:
اميد بنده به بخشش خداوند:
قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (بگو: «اى بندگان من -كه بر خويشتن زيادهروى روا داشتهايد- از رحمت خدا نوميد مشويد. در حقيقت، خدا همهى گناهان را مىآمرزد، كه او خود آمرزندهى مهربان است.) قرآن كريم، سوره مباركه الزمر (39)، آيه 53.
وَ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ («و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان] است.») قرآن كريم، سوره مباركه هود (11)، آيه 90.
خداوند بخشنده گناهان و توبهپذير:
غافِرِ الذَّنْبِ وَ قابِلِ التَّوْبِ شَدِيدِ الْعِقابِ ذِي الطَّوْلِ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ إِلَيْهِ الْمَصِيرُ ([كه] گناهبخش و توبهپذير [و] سختكيفر [و] فراخنعمت است. خدايى جز او نيست. بازگشت به سوى اوست.) قرآن كريم، سوره مباركه غافر (40)، آيه 3.
خداوند بخشنده گناهان و توبهپذير:
وَ هُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ وَ يَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ (و اوست كسى كه توبه را از بندگان خود مىپذيرد و از گناهان درمىگذرد و آنچه مىكنيد مىداند.) قرآن كريم، سوره مباركه الشورى (42)، آيه 25.
خداوند و توبهكنندگان:
إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً (مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته كند. پس خداوند بديهايشان را به نيكيها تبديل مىكند، و خدا همواره آمرزندهى مهربان است.) قرآن كريم، سوره مباركه الفرقان (25)، آيه 70.
توبه، توبهكنندگان:
وَ الَّذِينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ أُولئِكَ جَزاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ نِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِينَ (و آنان كه چون كار زشتى كنند، يا بر خود ستم روا دارند، خدا را به ياد مىآورند و براى گناهانشان آمرزش مىخواهند -و چه كسى جز خدا گناهان را مىآمرزد؟ و بر آنچه مرتكب شدهاند، با آنكه مىدانند [كه گناه است]، پافشارى نمىكنند. آنان، پاداششان آمرزشى از جانب پروردگارشان، و بوستانهايى است كه از زير [درختانِ] آن جويبارها روان است. جاودانه در آن بمانند، و پاداشِ اهلِ عمل چه نيكوست.) قرآن كريم، سوره مباركه آلعمران (3)، آيات 135 و 136.
طلب آمرزش از گناهان:
وَ أَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُمَتِّعْكُمْ مَتاعاً حَسَناً إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى وَ يُؤْتِ كُلَّ ذِي فَضْلٍ فَضْلَهُ وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ كَبِيرٍ (و اينكه از پروردگارتان آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد، [تا اينكه] شما را با بهرهمندى نيكويى تا زمانى معيّن بهرهمند سازد، و به هر شايستهى نعمتى از كَرَم خود عطا كند، و اگر رويگردان شويد من از عذاب روزى بزرگ بر شما بيمناكم.) قرآن كريم، سوره مباركه هود (11)، آيه 3.
كتابى با آيات محكم:
الر كِتابٌ أُحْكِمَتْ آياتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ خَبِيرٍ (الف، لام، راء. كتابى است كه آيات آن استحكام يافته، سپس از جانب حكيمى آگاه، به روشنى بيان شده است:) قرآن كريم، سوره مباركه هود (11)، آيه 1.
كتابى با آيات محكم:
هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ مِنْهُ آياتٌ مُحْكَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتابِ وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِيلِهِ وَ ما يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلاَّ اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَ ما يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْبابِ (اوست كسى كه اين كتاب [= قرآن] را بر تو فروفرستاد. پارهاى از آن، آيات محكم [= صريح و روشن] است. آنها اساس كتابند؛ و [پارهاى] ديگر متشابهاتند كه [تأويلپذيرند]. اما كسانى كه در دلهايشان انحراف است براى فتنهجويى و طلب تأويل آن [به دلخواه خود،] از متشابه آن پيروى مىكنند، با آنكه تاويلش را جز خدا و ريشهداران در دانش كسى نمىداند. [آنان كه] مىگويند: «ما بدان ايمان آورديم، همه [چه محكم و چه متشابه] از جانب پروردگار ماست»، و جز خردمندان كسى متذكّر نمىشود.) قرآن كريم، سوره مباركه آلعمران (3)، آيه 7.
خداوند، دوستدار توّابين:
وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذىً فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحِيضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ (از تو دربارهى عادت ماهانهى [زنان] مىپرسند، بگو: «آن، رنجى است. پس هنگام عادت ماهانه، از [آميزش با] زنان كنارهگيرى كنيد، و به آنان نزديك نشويد تا پاك شوند. پس چون پاك شدند، از همان جا كه خدا به شما فرمان داده است، با آنان آميزش كنيد.» خداوند توبهكاران و پاكيزگان را دوست مىدارد.) قرآن كريم، سوره مباركه البقرة (2)، آيه 222.