ترجمه: اندك سپاس را مىپذيرى و به طاعت كم پاداش بسيار مىدهى. گويا سپاس بندگان را كه پاداش آن را لازم شمردى و مزد بزرگ دادى مىتوانستند بىمشيت تو از آن باز ايستند ازينرو آنان را پاداش دادى، يا آنكه سبب آن به اختيار تو نبود و بر آن جزا مرحمت فرمودى.
شرح:
و يتعاظم الفضل- يا رب- منك، و تتصاعد مواقع اللطف لديك، فيتمثل ذلك فى شكرك لعبادك على طاعتهم لك، فتعاملهم معامله الشاكر، فتقابلهم بالكثير من الثواب فى مقابل اليسير من العمل، فكان النعيم الخالد امام الجهد المحدود و الطاعه المعدوده، و كانت الحسنه بعشر اضعافها كما لو كان الانسان المطيع هو المنعم و انت الشاكر للنعمه، و قد و صفت نفسك بالشكور فقلت سبحانك: (انه غفور شكور) (فاطر: 30) (ان ربنا لغفور شكور) (فاطر: 34)، و قلت فى سوره الشورى: (و من يقترف حسنه نزد له فيها حسنا ان الله غفور شكور) (الشورى: 23)، و قلت فى سوره التغابن: (ان تقرضوا الله قرضا حسنا يضاعفه لكم و يغفر لكم و الله شكور حليم) (التغابن: 17).
براي اين فراز در برنامه حديث مرتبطي موجود نيست آيات مرتبط:
خداوندِ «شكور»:
لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ (تا پاداششان را تمام بديشان عطا كند و از فزونبخشىِ خود در حقّ آنان بيفزايد كه او آمرزندهى حقشناس است.) قرآن كريم، سوره مباركه فاطر (35)، آيه 30.
خداوندِ «شكور»:
وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَكُورٌ (و مىگويند: «سپاس خدايى را كه اندوه را از ما بزدود، به راستى پروردگار ما آمرزنده [و] حقشناس است؛) قرآن كريم، سوره مباركه فاطر (35)، آيه 34.
خداوندِ «شكور»:
ذلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى وَ مَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيها حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ (اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند [بدان] مژده داده است. بگو: «به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم، مگر دوستى دربارهى خويشاوندان.» و هر كس نيكى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد]، براى او در ثواب آن خواهيم افزود. قطعاً خدا آمرزنده و قدرشناس است.) قرآن كريم، سوره مباركه الشورى (42)، آيه 23.
خداوندِ «شكور»:
إِنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً يُضاعِفْهُ لَكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللَّهُ شَكُورٌ حَلِيمٌ (اگر خدا را وامى نيكو دهيد، آن را براى شما دو چندان مىگرداند و بر شما مىبخشايد، و خدا [ست كه] سپاسپذير بردبار است.) قرآن كريم، سوره مباركه التغابن (64)، آيه 17.
خداوند، به سبب هدايت بندگان بر ايشان منّت دارد نه بندگان بر خدا:
يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَداكُمْ لِلْإِيمانِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (از اينكه اسلام آوردهاند بر تو منّت مىنهند؛ بگو: «بر من از اسلام آوردنتان منّت مگذاريد، بلكه [اين] خداست كه با هدايت كردن شما به ايمان، بر شما منّت مىگذارد، اگر راستگو باشيد.) قرآن كريم، سوره مباركه الحجرات (49)، آيه 17.