يَا مَنْ لاَ تَنْقَضِي عَجَائِبُ عَظَمَتِهِ، صَلِّ عَلَي مُحَمَّد وَ آلِهِ، وَ احْجُبْنَا عَنِ الْإِلْحَادِ فِي عَظَمَتِكَ، وَ يَا مَنْ لاَ تَنْتَهِي مُدَّةُ مُلْكِهِ، صَلِّ عَلَي مُحَمَّد وَ آلِهِ، وَ أَعْتِقْ رِقَابَنَا مِنْ نَقِمَتِكَ:



«اي وجود مقدّسي كه شگفتي هاي عظمت تو پايان ندارد، بر محمّد و آلش درود فرست، و ما را از انحراف در عظمتت باز دار، و اي آن كه مدّت پادشاهي و قدرتت به آخر نمي رسد، بر محمّد و آل محمد درود فرست و وجود ما را از كيفر و عذابت آزاد كن».



در جملات زيبا و ملكوتي بالا به چند مسأله بسيار مهم اشاره شده است:



1- عجائب عظمت حق



2- انحراف در عظمت



3- بي نهايت بودن قدرت حضرت ربّ العزّه



4- آزادي از خِزْي دنيا و عذاب آخرت.



1- اهل فن، عجايب عظمت حضرت محبوب را به گونه معنا كرده اند: اوّل: كمال ذات، بلندي شأن، بزرگي قدرت، كمال شرف، شدّت بي نيازي از خلق، نهايت احتياج مخلوقات به او، دوام سلطنت و جريان ابدي حكومت بر ماسوا، كه او مبدأ مقام هر صاحب مقام، و منتهاي سلطنت هر صاحب سلطنت(1)، و قدرت هر صاحب قدرت است. شأني ارفع از شأن او و سلطنتي اعظم از سلطنت او و مقامي مافوق او ازلاً و ابداً وجود ندارد.



دوّم: كيفيت و كميّت آفرينش موجودات و مخلوقات شگفت آور، كه هر يك از آنها كمال عظمت خالق خود را مي نمايانند.



ــــــــــــــــــــــــــــــــــ



1- «رياض السالكين»، 95.