بازگشت

ترس از عظمت حق


عبد چون از طريق آيات قرآن مجيد و دعاها و روايات و مفاهيم اسماء حسني به عرصه گاه معرفت راه پيدا كند و پس از آن به تقوا و عمل صالح آراسته شود، عظمت و مهابت حق به عنايت و لطف خود او در قلب تجلّي مي كند، در آن صورت غير او را هيچ و پوچ و ذليل و حقير و فقير و خاضع مي بيند و خويش را با فقر و مسكنت و ذلّت و حقارت در برابر عظمتي بي نهايت در بي نهايت مشاهده مي نمايد و قلبش را از شدّت حقارت هستي و هظمت هستي بخش پر از خوف از مهابت و بزرگي حضرت محبوب احساس مي نمايد. خوفي كه همكفّه عشق و ترسي كه همسنگ رغبت و محبّت است و محصولش عبادت و اطاعت عاشقانه، سير و حركت به سوي او، اميد به وصال و لقاي آن جناب و بدست آوردن خوشنودي و رضايت آن حضرت است.



چون اينچنين خوف در قلب تحقّق پيدا كند، ترس از مخلوق، هر كه باشد و هر چه باشد، از حرم قلب رخت بر مي بندد و آدمي را از هر نوع اسارت آزاد ساخته در تصرّف مالك حقيقي و معبود حق مي برد.



خوف از عذاب و ترس از تقصير در عبادت نتيجه همين خوف است. اين گونه خوف و ترس و رهبت از عظمت و مقام حق، مهار كننده هوا و هوس و مقهور كننده شياطين ظاهري و باطني به دست تقوا و عبادت و اخلاق و قدرت و قوّت روحي انسان است.

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَي النَّفْسَ عَنِ الْهَوَي، فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَي.(1)