هـو الذي يـريـكـم البـرق خـوفـا و طـمـعـا و يـنـشـي ء السـحـاب الثقال - و يسبح الرعد بحمده (144) .

او كـسـي اسـت كـه بـرق را به شما نشان مي دهد. كه هم مايه ترس است و هم مايه اميد، و ابرهاي سنگين بار ايجاد مي كند، و رعد تسبيح و حمد او مي گويد.

اللهـم ان هـذيـن ايتان من اياتك و هذين عونان من اعواتك يبتدران طاعتك برحمه نافعة او نقمة ضارة فلا تمطرنا بهما مطر اسوء و لا تلبسنا بهما لباس البلاء(145) .

بار خدايا اينها(146) ، دو نشانه از نشانه هاي تو و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند كـه در فـرمـانبري از تو به رساندن رحمت سودمند يا عذاب زيان بخش مي شتابند، پس بـه سـبـب آنـها باران عذاب برما مبار و لباس بلا و گرفتاري بر ما مپوشان (ما را به تنگي در زندگي و بي آذوقه گي گرفتار مكن ).