به معاني: گواه، پناه و نگاه بان و... [1] آمده است. قرآن به همه ي اين معاني، بر ساير كتاب هاي آسماني و وحياني پيشين مهيمن است؛ (... و جعلته مهيمنا علي كل كتاب انزلته): (... و قرآن را بر هر كتاب (آسماني) كه نازل كرده اي، گواه (و پناه) قرار داده اي) چرا كه قرآن دانش ها و معارف همه ي آن كتاب ها را - به نحو شگفت انگيزي - داراست، بدون اينكه از آن ها اثر پذيرفته باشد. به علاوه واجد علوم و دانش هاي بي پاياني است كه آن كتاب ها، يكلايك - و نيز همگان با هم - فاقد آن ها بوده و هستند. چنين است كه با ظهور جلوه هاي علم و قدرت حق در قرآن، اين كتاب عظيم، حافظ و پناهگاه كليه ي كتاب هاي آسماني ديگر و مسلط و قاهر بر آن ها است. بلكه چهره ي آن كتاب ها و آورندگان آن ها (پيام آوران حق) را از لوث ناپاكي ها و ناروايي هايي كه دست هاي تحريف بدان ها بسته اند، پيراسته مي كند.و به حق بايد گفت: اگر قرآن نبود، حقيقت، درباره ي آن چهره هاي معصوم، قديس و الهي - و نيز آثار و پيام هاي واقعي آنان - براي هميشه در پرده هاي تاريكي و جهل پوشيده مي ماند.

در اين بخش از نيايش، تلميحي است به اين سخن خداوند متعال كه فرموده: «و انزلنا اليك الكتاب بالحق مصدقا لما بين يديه من الكتاب و مهيمنا عليه...» (و ما اين كتاب را به سوي تو، به درستي فروفرستاده ايم كه كتاب(هاي) پيش از خود را راست مي شمارد [بر راستي آن ها گواهي مي دهد] و نگاهبان و ناظر بر آن(ها) است...) [2] ترجمه از: موسوي گرمارودي، سيد علي، 1383؛ با تغيير جزئي).

از آن چه گفته شد، برمي آيد كه نام «مهيمن»، يكي از اسامي و اوصاف جامع قرآن است، كه به نحوي همه ي اسامي و اوصافي را كه گوياي آثار فعلي و فاعلي - اعم از علمي، تربيتي و غنابخشي - قرآن است (و تا آخر دعا آمده) دربر مي گيرد. اين اسم مبارك و پرشكوه، از اسم مهيمن خداوند - يكي از اسماء جلاله [3] است -نشأت مي گيرد. همچنين برمي آيد كه تجلي اين آثار علم و قدرت و غناي حق و اين مهيمنيت قرآن، به جعل الهي است و خداوند آن را قرار داده است (و جعلته مهيمنا...)، به اين معنا كه نشأت گرفته از ذات اقدس الهي و عظمت بي پايان و حيرت انگيز اوست. و از اين جاست كه اسامي و اوصاف متعدد ديگري براي قرآن - و غالبا مركب (و از نوع ب) - از اين دعاي شريف استفاده مي شود. [4] .