هيچ يك از مذاهب اسلامي، به دعا و تأسيس اساس و تشييد مباني و اصول، و تعليم شرايط و آداب آن و تدوين بهترين و جامع ترين كتابهاي دعا، به مانند مذهب تشيّع نپرداخته است، تا آنجا كه اگر مذهب تشيع را «مذهب دعا» و شيعيان را «دعاييّون» بناميم، سخن گزافي نگفته ايم.

كامل ترين كتابها را در زمينه دعا و نيز گردآوري دعاهاي رسيده از پيامبر گرامي و اهل بيت آن بزرگوار، دانشمندانِ شيعه تأليف و تصنيف كرده و به پيشگاه سحرخيزان كامروا و موحّدانِ دردمند و يكّه تاز ساحت توحيد و عبادت، ارائه كرده اند. كتابهاي ارجمندي چون: مفتاحُ الفلاح، عُدّة الداعي، فلاح السائل، مصباح الْمُتهَجِّد، البلد الأمين، مفاتيح الجنان و... كه با نامهايِ دلنشين و طرب انگيز و جانفزاشان، جانهاي پاك و روحهاي لطيفِ «مُسْتَغْفِرينَ بِالأسْحار؛ آمرزش جويان سپيده دمان» را نشاط و شادابي مي بخشند، از آنِ دانشمندان و فرهيختگانِ شيعه است.