«و من معروف اسدي الي فلم اشكره»

عذر مي خواهم از كسي كه به من احسان و نيكي مي كند و سپاسگزاري نمي كنم.

روشن است يكي از زمينه هاي خدمت رساني آن است كه خدمتگزاران مورد تشويق و تقدير قرار گيرند و از آنان در جاي خود قدرداني و حق شناسي شود. اگر فرهنگ اجتماعي به گونه اي شكل بگيرد كه خدمتگزاران احساس كنند كسي به خدمات آنان ارج نمي نهد و فرقي بين خدمتگزار و خيانتكار، پركار و كارشكن، دلسوز و بي تفاوت نمي گذارند، طبيعي است كه دلسردي و كم كاري در ميان مسؤولان خود را نشان خواهد داد و در نتيجه جامعه زمينه هاي خدمت رساني را از دست خواهد داد. از اين رو بايد مسؤولان و مديران و دست اندركاران از كساني كه واقعا تصميم به خدمت رساني دارند و در اين زمينه از هيچ گونه تلاشي دريغ نمي ورزند، قدرداني و سپاسگزاري نمايند تا آنان با دلگرمي و پشتكاري بيشتر و بهتر به ارائه خدمت بپردازند. گزيده سخن آن كه اگر بخواهيم فضاي جامعه فضاي خدمت رساني باشد نبايد انسان نوآور و مبتكر و تلاش گر را با آدم بي هنر و بي تفاوت به يك چشم بنگريم. اگر چنين نگرشي بر جامعه حاكم گردد، خدمت رساني دچار آسيب و آفت خواهد شد.