«و قلة القناعة» [1] .

در فرهنگ ديني از قناعت به «حيات طيبه» [2] و زندگي شايسته تعبير شده است. قناعت گنج بي پايان و عزت مدام و زندگي آرامش بخش است. آدم قانع به آنچه دارد بسنده مي كند و چشم به دارايي ديگران نمي دوزد. انسان قانع از آنچه خدا به او داده و در اختيار اوست بهترين استفاده را مي كند و حرص و آز را از خود دور مي سازد و به اين شعار مولا علي (ع) پايبند است كه فرمود:

«المنية و لا الدنية و التجلد لا التبلد» [3] .

مرگ آري پستي نه، به اندك بسنده كردن آري، وابستگي نه.

بي گمان چنين انساني مي تواند منشأ خدمات فراواني گردد. او خود و جامعه اش را از ذلت ها و وابستگي هاي خانمان سوز و استقلال برباد ده مي رهاند و خودكفايي و خود اتكائي را جايگزين وابستگي و باج دهي به بيگانگان مي سازد.