«و غلبة الحسد» [1] .

پروردگارا به تو پناه مي برم از اينكه حسادت بر من غلبه نمايد.

حسد يعني آرزوي زوال نعمت از ديگري. روشن است كسي با اين ويژگي توان و آمادگي خدمت به ديگران را ندارد. داراي اين خصلت از پيشرفت و ترقي ديگران در رنج و عذاب است. خود را به زمين و آسمان مي زند كه كسي به جايي نرسد و اگر رسيده است او را به كنار نهد و نعمت را از او بستاند. آيا با چنين روحيه اي مي توان در مسير خدمت به خلق گام برداشت؟ هرگز!