«اللهم اني اعوذ بك من هيجان الحرص» [1] .

پروردگارا به تو پناه مي برم از اينكه گرفتار حرص گردم.

حرص و آز درون آدمي را شيفته دنيا مي سازد و در بيرون نيز دست و پاي او را از خدمت و سودرساني به ديگران مي بندد. انسان حريص خودبين و خودخواه است. گرسنه اي سيري ناپذير است. مانند كرم ابريشم است كه كه پيرامون خود را مي تند و عاقبت نيز خود در آنچه تنيده گرفتار مي آيد. انسان خودبين راه برون رفت را بر خود مي بندد و در نتيجه از ارائه خدمت به ديگران محروم مي شود. اگر كسي نتواند چاره اين درد كند و درون خود را از هيجان حرص پاكسازي ننمايد، به يقين توفيق خدمتگزاري و خدمت رساني به جامعه را نخواهد يافت.