اولا امام سجاد (ع) از عوامل سستي آفرين و تنبل سازي كه سبب مي شود انسان ها از هر گونه خدمتي شانه خالي كنند و تن به كار و خدمت ندهند به عنوان يك آسيب بزرگ ياد مي كند و مي فرمايد:

«اللهم اني اعوذ بك من الكسل و والهرم و الجبن و البخل و الغفلة و القسوة و الفترة و المسكنة و اعوذ بك يا رب من نفس لا تشبع و من قلب لا تخشع و من دعاء لا يسمع و من صلاة لا تنفع و أعيذ بك نفسي و أهلي و ذريتي من الشيطان الرجيم» [1] .

بارالها! از تنبلي، سستي، ترس، بخل، غفلت، سنگدلي و ناداني و هر آنچه مرا به آن مي آزمائي، به تو پناه مي برم. و نيز پناه مي برم به تو از گناهان آشكار و پنهان و از شر نفسي كه سير ناشدني است و شكمي كه پر نشدني است و قلبي كه خاشع نباشد و دعايي كه بالا نرود و نمازي كه سودمند نباشد. و از شر شيطان در خصوص خودم و خانواده ام به تو پناه مي برم.

آن حضرت در دعاي هشتم از صحيفه سجاديه بيش از چهل نكته را با واژه «اعوذ» به عنوان رفتارهاي اجتماعي نادرست كه مانع رشد روحي و اجتماعي و عامل بروز آسيب هاي اخلاقي و اجتماعي است برشمرده است. توجه به اين آفت ها و آسيب ها خدمت خدمتگزاران را ماندگارتر و خالصانه تر خواهد ساخت و به سالم سازي آن كمك خواهد نمود.