يكي از براهين خلقت و آفرينش موجودات، «محبت» است كه مركز همه حركات و فعاليت هاي موجودات و هستي مي باشد. و يكي از آثار شيرين دعا تحصيل محبت خدا است. امام سجاد (ع) در دعاي اول صحيفه مي فرمايد:

«ابتدع بقدرته الخلق ابتداعا و اخترعهم علي مشيته اختراعا ثم سلك بهم طريق ارادته و بعضهم في سبيل محبته».

خداوند، جهان آفرينش را با قدرت و مشيت بالغه خود بي آنكه نمونه و الگويي در آن باشد آفريد. سپس، با اراده خود به راه راست راهي ساخت و آنها را در مسير محبت خود برانگيخت. در راستاي همان محبت حضرت خليل الله (ع)، محور حركت خود را «محبت» قرار داد و از بيگانه تبري جست و فرمود «لا احب الافلين» [1] يعني آنكه از خود اراده نداشته باشد من او را دوست نداشته و از او پيروي نمي كنم.

محبت چنان اكسيري است كه عاشقان و محبان را بي تاب و بي قرار ساخته تمام حيات و زندگي را در آن محو مي بينند. در علل الشرايع از حضرت رسالت پناه (ص) روايت شده است كه:

«ان شعيبا بكي من حب الله عزوجل حتي عمي فرد الله عليه بصره ثم بكي حتي عمي فرد الله بصره فلما كانت الرابعة أوحي الله اليه يا شعيب الي متي يكون هذا منك ان يكن هذا خوفا من النار فقد اجرتك و ان يكن شوقا الي الجنة فقد اجبتك فقال الهي و سيدي انت تعلم أني ما بكيت خوفا من نارك و لا شوقا الي جنتك و لكن عقد حبك علي قلبي» [2] .

همانا حضرت شعيب (ع) از حب خدا آنقدر گريست تا كور شد. پس خداوند تعالي چشمش را به او باز گردانيد. باز آنقدر گريست كه كور شد. پس خداي تعالي چشم او را باز گردانيد. باز آنقدر گريست تا كور شد. پس خداي تعالي مجددا چشم او را باز گردانيد. چون مرتبه چهارم شروع به گريستن كرد، خداي متعال به او وحي كرد كه اي شعيب تا كي چنين خواهي كرد و به گريه ات ادامه خواهي داد؟ اگر اين گريه از ترس آتش است، من تو را پناه دادم و اگر از شوق بهشت است، بهشت را بر تو مباح كردم. عرض كرد خداي من آقاي من! تو مي داني كه گريه من نه از بيم آتش است و نه به شوق بهشت؛ لكن محبت تو بر دلم جايگزين شده است و اگر اين حالت ادامه يابد دامن شكيبا را از دست خواهم داد مگر آنكه به ديدارت برسم.

در عبادت هم بهترين و با ارزشترين عبادت آن است كه از روي «محبت» انجام گيرد. همچون عبادت ائمه (ع) كه فرمودند:«حبا له» [3] چنين عبادتي هرگز هراسناكي از دوزخ يا فرحناكي به بهشت، انگيزه عبادت وي نخواهد بود بلكه حب لقاء، او را به عبادت فرامي خواند. [4] .