امام براي آنكه فاجعه ي خونين كربلا فراموشش نشود و خاطره ي فداكاري و جانفشاني آن بزرگواران از يادها نرود، هرگاه بياد كربلا و اموري كه در ارتباط با آن بود مي افتاد اشكهاي جانسوز و گريه هاي پرسوز مي نمود، اين عمل ايشان ريشه ي عاطفي داشت، زيرا عظمت فاجعه و مصيبت كربلا قدري بزرگ و دلخراش بود كه هيچ يك از شهود عيني آن حادثه تا زنده بودند آن را از ياد نمي بردند، برخورد ايشان برخوردي سياسي بود، چرا كه بدون وسيله مشروعيت حكومت اموي كه مسبب اين فاجعه بودند را زير علامت سؤال برده، و مظلوميت و حقانيت خاندان پيامبر را به اثبات مي رسانيد.