پس از مرگ عبدالملك پسرش وليد به خلافت رسيد، بعد از عمر بن عبدالعزيز هيچ يك از خلفاي اموي در دوران زمامداري خود به اندازه ي او كارهاي عام المنفعه انجام ندادند، ولي به رغم نقاط روشني كه در زندگي و حكومت وليد به چشم مي خورد، او داراي نقاط ضعف و تاريك بسيار و انحرافات آشكاري نيز گرديد.

بنا به گفته ي مورخان او مردي ستمگر و جبار بود، و پدر و مادرش او را در كودكي با هوسراني و بي قيدي پرورش دادند، از اينرو وي فاقد ادب و شايستگي انساني بود. [1] .

او عناصر فاسد و جنايتكار را بعنوان امير بر سرنوشت مسلمانان مسلط ساخت، در عراق حجاج بن يوسف، در حجاز عثمان بن حباره، در مصر قرة بن شريك حكمراني مي كردند، و هر يك از اينها در بيدادگري معروف بودند، عمر بن عبدالعزيز (برادرزاده ي وليد) به حكومت اين چند نفر در اين مناطق اشاره كرد و مي گفت: زمين پر از ظلم و ستم شده، خدايا مردم را از اين گرفتاري نجات ده [2] .