امام عليه السلام در دوران امامتشان با چند زمامدار معاصر بودند، از سال 61 تا 64 هجري يزيد بن معاويه حكومت مي كرد، و آنگاه معاوية بن يزيد چند ماه حكومت را به عهده داشت، حدود نه ماه مروان بن حكم حكومت را بدست گرفت، آنگاه عبدالملك بن مروان از سال 65 تا 86 هجري عهده دار خلافت شد. و از سال 86 تا 96 هجري وليد بن عبدالملك رهبري جامعه ي اسلامي را بدست گرفت.

اين افراد حاكماني بودند كه در شام حكومت مي كردند، در اين بين بعد از شهادت امام حسين عليه السلام عبدالله بن زبير، كه با يزيد بيعت نكرده بود توانست مبارزات سياسي خود را در مكه ادامه دهد و خود را خليفه خواند، يزيد تا آخر عمر نتوانست او را شكست دهد، و تا سال 73 هجري همچنان در مكه پرچم حكومت را برافراشت، و حجاز و عراق و مصر و قسمتي از شرق اسلامي را مطيع خود ساخت، و قلمرو حكومت جانشينان يزيد تنها به شام و پاره اي از مناطق ديگر محدود شد، ولي در 73 هجري نيروهاي عبدالملك عبدالله بن زبير را شكست داده و بقتل رساندند.

بنابر اين از سال 61 تا 73 هجري دو خليفه در دو منطقه از كشور اسلامي حكمراني مي كردند، و از سال 73 به بعد همه ي مناطق اسلامي تحت حكومت مروانيان قرار گرفت.