1. طريق اوّل

طريق امير ماجد بن الامير جمال الدين محمد حسيني دشتكي است. وي از مشايخ قرن يازدهم هجري است و ملاّ محمّد شفيع رشتي كه برادر محمّد رفيع الدين (معروف به ملاّ رفيعا) است، از وي روايت مي كند. [1] .

امير ماجد دشتكي پس از توصيفي زيبا از صحيفه سجّاديّه [2] درباره سند آن مي نويسد:

«اتّصال سند صحيفه كامله يا انجيل اهل بيت عليهم السلام و زبور آل محمّد صلي الله عليه وآله به حجّت خدا، امامِ مؤيّد به عصمت و آيتِ هاديه حق، قدوة الراكعين و السّاجدين، امام زين العابدين علي بن الحسين عليهما السلام، چنان اشتهار دارد كه نيازي به ذكر سلسله اسنادْ باقي نمي گذارد و حتّي از حدّ تواتر خارج گشته، امّا من طريق خود را در نقل صحيفه كامله ذكر مي كنم، تا نورانيّت آن در صحائف منتشر شود.» [3] .

سپس به ذكر اسناد و روايت خود پرداخته است.

در اين روايت، امير ماجد صحيفه را از پدرش سيد جمال الدين محمّد و او از عموي خود سيّد معزالدين و او از پدرش سيد نظام الدين احمد و او از پدرش معزالدين ابراهيم و او از پدرش سلام اللّه و او از پدرش عمادالدين مسعود و او از پدرش صدرالدين محمّد و او از پدرش غياث الدين منصور و او از پدرش صدرالدين محمّد و او از پدرش ابراهيم و او از پدرش محمّد و او از پدرش اسحاق و او از پدرش علي و او از پدرش عربشاه و او از پدرش امير انبه و او از پدرش اميري و او از پدرش حسن و او از پدرش حسين و او از پدرش علي و او از پدرش زيد و او از پدرش علي و او از پدرش محمّد و او از پدرش علي و او از پدرش جعفر و او از پدرش احمد و او از پدرش جعفر و او از پدرش محمّد و او از پدرش زيد و او از پدر بزرگوارش حضرت سيدالسّاجدين- امام سجّاد عليه السلام- روايت مي كند. [4] .

ويژگي روايت امير ماجد حسيني از صحيفه در آن است كه، اولاً تمامي راويان اين روايت (به جز جمال الدين محمد كه از عموي خود نقل روايت كرده)، از پدر خود نقل صحيفه كرده اند و اين سند علاوه بر اين كه سند صحيفه است، بيانگر شجره نامه امير ماجد نيز هست.

ثانياً طريق او منتهي به مشايخ زيديّه مي شود. او صحيفه را نه از طريق متوكّل از يحيي بن زيد، بلكه از طريق پدران خود (كه از مشايخ زيديه بودند)، از محمّد بن زيد، از زيد بن علي، از امام سجّاد عليه السلام روايت مي كند كه طريق ويژه زيديّه است.

نقل صحيفه سجّاديّه در ميان زيديّه نيز به تواتر صورت پذيرفته، چنان كه علاّمه محمّدباقر مجلسي بر اين امر تصريح كرده است [5] و چاپ هاي متعدّدي از صحيفه سجّاديّه مشهوره صورت گرفته، [6] مع الوصف نسخه اي از اين روايت در دست نيست و شايد در بين مشايخ زيديّه وجود داشته است.