يكي از مشخصه هاي انسان آرماني كه از صحيفه سجاديه برداشت مي شود، شكرگزار بودن و قدر شناسي اوست. آن چه از مجموع دعاها برمي آيد اين

است كه سپاسگزاري از نعمت هاي الهي وظيفه سنگيني است كه انسان آرماني و وارسته هرگز از آن چشم نمي پوشد.

امام سجاد (ع) در تبيين اهميت سپاسگزاري تا جايي پيش مي رود كه ناسپاسان را هم رديف چهارپايان، بلكه پست تر معرفي مي نمايد، چرا كه كفران و قدرشناسي نعمت ها نشانه بي خردي است.

آن حضرت از ناسپاسي نسبت به نيكوكاران به درگاه خداوند پناه مي برد و عذرخواهي مي كند و نشان مي دهد كه قدرداني از نيكي هاي ديگران بسيار پرارزش است «بار خدايا به تو پناه مي برم از حرص و آز و ناسپاسي از كسي كه به ما نيكي كرده است» (دعاي 3/38). «پروردگارا من از خوبي هايي كه به من شد و سپاس آن را به جا نياورده ام به درگاهت عذرخواهي مي كنم» (دعاي 1/38)