دوستي با پروردگار و در زمره ي دوستان و اولياي او قرار گرفتن يكي ديگر از ويژگي هاي انسان است كه امام چهارم (ع) بارها به آن اشاره فرموده است. «[پروردگارا!] مرا از دوستان خود قرار ده كه البته دوستان تو (در دو عالم) هيچ ترس و غم و اندوهي در دل ندارند» (1، ص: 582).

آن حضرت (ع) در دعاي چهل و چهارم، خداوند را به حق ماه مبارك رمضان و عبادت كنندگان در اين ماه سوگند مي دهد كه او را شايسته قرار گرفتن در رديف دوستان خود قرار دهد و نشان مي دهد كه دوستان خدا از جايگاهي والا برخودارند و پروردگار كريم كرامتي خاص براي آنان در نظر گرفته است.