بازگشت

عبوديت و بندگي خداوند


توحيد خالص به دو چيزي مي انجامد اول: ايمان قلبي به وحدانيت خدا در ذات، صفات و افعالش و دوم، كه نتيجه آن ايمان است، پذيرش وابستگي و نياز واقعي به خداوند و بندگي عملي اوست اين حقيقت را در جاي جاي صحيفه مي توان يافت و در مواردي حضرت با تصريح كامل به آن پرداخته است.

«پس من بنده تو در مشت توام، و زمام امور من به دست تو است. با بودن فرمان تو مرا فرماني نيست، فرمانت درباره من روان و آن چه براي من مقدر ساخته اي از روي عدل و داد است. مرا توانايي بيرون رفتن از سلطتنت نيست و نمي توانم از قدرت تو تجاوز كرده، پا بيرون گذارم، و توانا نيستم كه محبت و دوستي ترا (به خود) متوجه گردانم و به رضايت تو دسترسي يابم و جز با فرمانبري، به آن چه در نزد تو است و فزوني رحمتت دسترسي ندارم» (دعاي 5/21 و 6).