بازگشت

ايمان به معاد و رستاخيز


در انسان شناسي ديني، زندگي آدمي محدود به دنيا و حيات مادي نيست بلكه او بخشي از زندگاني هدفمند و مسؤولانه خود را در اين جهان طي مي كند و قسمت ديگري را در دنياي پس از مرگ.

ايمان استوار به معاد، حساب و ثواب و عقاب از ديگر ويژگي هاي انسان آرماني است كه امام سجاد در سراسر صحيفه سجاديه به اشكال مختلفي به آن پرداخته است و نشان داده است كه باور و توجه عميق و پايدار به قيامت عنصري مهم در شكل گيري هويت انسان كامل است.

1. آخرت سراي بقاست: «بار خدايا چون گناهان مرا به عفو و گذشت و احسان و نيكي خود در سراسر نيستي [دنيا] در حضور نظاير و مانندها [ي من] پوشاندي [و رسوايم نكردي] پس از رسوايي هاي سراي هستي [و دار بقا] در پيشگاه حاضرين... پناهم ده...» (دعاي 21/32 الي 31).

2. قيامت روز ملاقات انسان ها با يكديگر است: «(پروردگارا طوري با من رفتار كن كه) تا وعده گاه روز به هم رسيدن (روز قيامت كه جان ها با بدن ها، يا اهل آسمان با اهل زمين، يا ستمگر با ستم كشيده يا غير آن ها كه خدا مي داند به هم رسند) گورها آرامگاه باشد» (دعاي 13/42).

3. روز قيامت روز بازخواست، رسوايي، حسرت و پشيماني است. يكي از درخواست هاي امام سجاد (ع) رسوا نشدن به خاطر گناهان در قيامت است كه در دعاهاي مختلف به درگاه

خداوند عرضه مي دارد. «و ما را در ميان گروه بسياري كه در قيامت حاضر مي شوند به گناه هاي تباه سازنده مان رسوا مكن» (دعاي 14/42). «روهاي ما را سفيد (و شادمانمان) گردان روزي كه روهاي ستمگران سياه مي شود (و افسرده مي گردند) در روز افسردگي و پشيماني» (دعاي 15/42). «خداوندا در روزي كه پرده ها (از روي واقعيت ها) كنار مي رود (و هر چيزي همان گونه كه هست آشكار مي شود) مرا هلاك مگردان» (دعاي 47، ص: 129).