خواست خداوند از مؤمنان مبني بر اطاعت از پيامبر (ص) و اولي الامر (نساء / 59) و فراخواني پيامبر اسلام پيروانش را به تمسك به قرآن و عترت (2، ص 190) و ضرورت عقلي وجود مفسران و آموزگاراني درس آموخته از مكتب نبوي در

كنار قرآن براي تبيين جزئيات اين كتاب آسماني و رهبري خلق، همه نشانگر اين است كه يك انسان آرماني بايد عقيده اي راسخ و باوري قوي به ائمه اطهار (ع) داشته باشد وگرنه فاقد شرط اساسي ايماني انسان كامل است. امام علي بن الحسين (ع) كه امامت را به صورت مخفي و با تقيه شديد و در زماني دشوار عهده دار گرديد (4، ص: 168) نيز با روش منحصر به فرد خود و در قالب راز و نياز مسأله امامت و ايمان به آن را به اشكال گوناگوني بيان كرده و باور خود را به عنوان نمونه كامل انسان آرماني به اصل امامت نشان داده است. «اي پروردگار! درود فرست بر پاكيزه تران خويشان آن بزرگوار [حضرت فاطمه و ائمه اثني عشر عليهم السلام] كه آنان را براي امر و فرمان خود برگزيدي، و خزانه داران علمت و نگهداران دينت و جانشينان خود در زمينت و حجت هاي خويش بر بندگانت قرار دادي و آن ها را به خواست خود از پليدي و ناپاكي [معاصي و گناهان] پاك ساختي [1] و ايشان را دستاويز به سوي خود و راه بهشت خويش گردانيدي» (دعاي 56/47). «بار خدايا مرا از اهل توحيد و از اهل ايمان و گروندگان به خود و از اهل تصديق و اعتراف كنندگان به پيامبرت و پيشواياني كه طاعت و پيروي از ايشان را واجب كرده اي قرار ده، از كساني كه توحيد و ايمان و تصديق، به وسيله ايشان و به دست هاي آن ها واقع مي گردد، دعايم را روا كن اي پروردگار هر صنفي از اصناف آفريده شدگان» (دعاي 12/48).