موضوع ديگري كه لازم است يك انسان آرماني به آن اعتقاد داشته باشد باور به وحي و نبوت انبياي الهي، به خصوص پيامبري آخرين پيام آور آفريدگار، حضرت محمد (ص)، است. امام سجاد (ع) به منظور تأكيد بر اين امر، در بيشتر دعاها، به موضوعاتي هم چون فرشته وحي، پيامبري انبيا و رسالت حضرت ختمي مرتبت پرداخته و ايمان به اين گونه امور را از ارزش هاي بزرگ زندگي بشر تلقي مي نمايد. «پروردگارا و (پس از درود و ثناي رسول اكرمت) درود بر حاملان عرش عظيم تو باد كه آن ها هيچ گاه از تسبيح و تنزيه ذات پاكت بازنمي ايستند... و (نيز درود باد بر) جبرئيل امين وحي تو كه پيشواي فرشتگان آسمان هاي تو است...» (دعاي 1/3 الي 6).

هم چنين آن حضرت در دعاي دوم به گونه اي صريح و روش، تأثير نبوت و اهميت آن در زندگي انسان را بيان كرده و آن را نعمتي مخصوص امت اسلامي قلمداد نموده، از آن به عنوان يكي از منت هاي الهي ياد مي كند:

«و سپاس خداي را كه به واسطه ي پيامبرش محمد (ص) بر ما منت نهاد، منتي كه امت هاي گذشته و مردم پيشين از آن بي بهره بودند» (دعاي 1/2).

هم چنين در بخش ديگري از اين دعاي شريف آورده است كه:

«پروردگارا! پس درود و تحيت فرست بر حضرت محمد (ص) كه او بر وحي تو امين است و شريف تر و بزرگوارتر از تمام خلق توست و اوست امام و پيشواي رحمت و فيض و واسطه و قائد خيرات عالم و مفتاح بركات...» (1، ص: 45).

همان گونه كه در اين دو فراز از دعا ملاحظه مي شود امام زين العابدين (ع) با زبان دعا جايگاه و نقش رسالت پيامبر اسلام حضرت محمد (ص) را به شكلي زيبا و شيوا بيان مي كند و خوانندگان اين دعاها را به اهميت ايمان به نبوت و درك و باور صحيح اين اصل از اصول دين واقف مي سازد.

وجود صلوات در آغاز يا پايان اكثر دعاها و در خلال هر دعا خود دليلي ديگر بر اهميت جايگاه والاي ايمان و اعتقاد به پيامبري خاتم انبيا است كه بدون برخورداري از آن پديد آمدن انسان كامل بي معني است.