امام زين العابدين (ع) با تأسي به قرآن كريم، بشر را موجودي دو جهاني معرفي مي كند كه زندگانيش محدود به جهان مادي و حيات دنيوي نيست، بلكه مرگ براي او همچون پلي به جهان جاودان قيامت است. در جاي جاي صحيفه اين حقيقت را به تصوير مي كشد و نشان مي دهد كه يك انسان وارسته علاوه بر دغدغه درست زيستن در دنيا داراي حياتي جاودان در عالمي ديگر است كه هرگز از آن غافل نمي گردد. «[خدايا] در روزي كه پرده ها كنار مي رود [قيامت] مرا هلاك مگردان.» و در عين حال كه حضرت اين خواسته را عرض مي كند بلافاصله رفع نيازهاي دنيايي خويش را هم از خداوند طلب مي كند «و بي نيازي (از خلق) و پاكدامني (از نارواها) و آسايش (در زندگي) و بي گزندي و تندرستي و فراخي (در روزي) و آرامش و آسودگي و نداشتن گرفتاري و بدي را برايم فراهم كن.» (دعاي 130/47)