بازگشت

خداخواهي


اگر آدمي از تأثيرات پيراموني خويش مصون بماند به طور فطري به سوي خداوند يكتا گرايش دارد و به درگاه معبود يگانه سر مي سايد. امام سجاد (ع) در موارد چندي، خداخواهي و توحيد گرايي انسان را با زبان دعا بيان كرده است. گاهي به عنوان حمد و ثناي پروردگار سوز و گداز انسان را نسبت به خالق هستي نشان مي دهد و گاهي در مقام خواهش و درخواست، اين حقيقت را در لباس زيباترين الفاظ بيان مي دارد. به عنوان مثال امام (ع) در اولين دعاي صحيفه، پس از حمد و ستايش خداوندي كه اولين اول ها و آخرين آخرها است، يادآور مي شود كه اين الاه كسي است كه پديده ها و مخلوقات

را با قدرت و مشيت خويش آفريد و سپس آنان را در راه اراده و خواست خويش روان گردانيد و آنان را در راه محبت به خود برانگيخت و به بيان ديگر آن ها را به گونه اي فطري خداجو و خدا دوست آفريد.