دسته ي ديگري از دعاها، به زبان خاص «زيارت» است. زيارت نيز نوعي ارتباط با خدا است؛ زيرا اهل بيت (ع) جلوه ي تمام نماي حقند. آن بزرگواران در حقيقت محل جريان اراده ي الاهي هستند. اين مطلب در ادعيه ي مأثور از معصومين، به وضوح مطرح شده است. به عنوان مثال، در زيارت اميرالمؤمنين (ع) در روز عيد غدير، آن حضرت را عين الله، وجه الله، اذن الله، و... معرفي كرده اند. عبارات بلندي نيز در زيارت رجبيه در وصف خاندان عصمت و طهارت ذكر شده است. از جمله: «بكم يجبر المهيض و يشفي المريض»؛ به وسيله شما شكسته، بسته مي شود و بيمار شفا مي يابد.

در زيارت جامعه كبيره نيز فقرات قابل تأملي در اين زمينه وجود دارد. در اين زيارت ائمه (ع) را با چنين تعابيري توصيف مي كند: معدن الرحمه، خزان العلم، أولي الامر، خيره الله، حجت و صراط و نور و برهان خداوند، الادلاء علي صراطه و...

حتي در مورد ايشان، مي فرمايند: «اياب الخلق اليكم و حسابهم عليكم»، «اشرقت الارض بنوركم» و بالاخره؛ «من اراد الله بدأ بكم»؛ هر كه خدا را بخواهد از شما آغاز مي كند. در حقيقت، زيارت نيز به نوعي ارتباط توحيدي و درخواست از مسير وجه الله است.

امام زين العابدين (ع) توفيق اين روش ارتباط را از خداوند درخواست مي كنند: «اللهم و امنن علي بالحج و العمره و زياره قبر رسولك - صلواتك عليه و رحمتك و بركاتك عليه و علي آله - و آل رسولك عليهم السلام» (دعاي 4/23)؛ خدايا بر من منت گذار تا حج و عمره به جاي آورم و قبر رسولت (ص) و خانواده او را زيارت كنم.

آن حضرت، هم چنين در استقبال و وداع ماه مبارك رمضان - كه ماه خدا است - گويي زيارت نامه مي خواند و با اين ايام پربركت سخن مي گويد. چرا كه يكي از راه هاي رسيدن به خدا را ماه رمضان مي دانند:

«و الحمد لله الذي جعل من تلك السبل شهره شهر رمضان» (دعاي 3/44).