توحيد در دعا جلوه ديگري از توحيد عملي مي باشد و روح حاكم بر دعاي حقيقي را تشكيل مي دهد. دعاي حقيقي حاكي از نياز و عدم استقلال داعي است و قهرا سؤال، وقتي حقيقي است كه مسؤول، مستقل و غني باشد كه بر اساس دلايل توحيد، آن مسؤول مستقل تنها خداي سبحان است. بر همين اساس از ديدگاه قرآن، دعا تنها با خواندن خالصانه ي حق تعالي و بر مبناي توحيد معنا پيدا مي كند و در معرض استجابت قرار مي گيرد. «امن يجيب المضطر اذا دعاه و يكشف السوء» (نمل / 62)؛ آيا كسي كه درمانده را - چون وي را بخواند - اجابت مي كند و گرفتاري را برطرف مي سازد (بهتر است يا آن كسي كه وي را انباز مي گيريد؟)